Είμαστε μέλη από τις πρωτοβουλίες για τα δικαιώματα των πεζών ΠΕΖΗ και Μαμάδες στο δρόμο. Βασικός στόχος μας είναι η ευαισθητοποίηση των πεζών, για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Αναρωτιόμαστε γιατί οι πεζοί, γενικά, δε διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Καταθέτουμε τις απόψεις μας σε κείμενο με τη μορφή λίστας απαντήσεων και περιμένουμε τη δική σας απόψη - συμβολή.

Οι πεζοί, λοιπόν, γενικά...

...έχουν παθητική νοοτροπία, ενώ οι οδηγοί γενικά πιο επιθετική

...διακατέχονται από ένστικτο αυτοσυντήρησης, επιβίωσης

...νομίζουν ότι δε μπορεί να αλλάξει τίποτα, δε βλέπουν άλλωστε αισθητή βελτίωση

...προσαρμόζονται

...βιάζονται, έχουν τις δουλειές τους

...ενδιαφέρονται για την κατανάλωση , τα άλλα δε τους ενδιαφέρουν
 
...διακατέχονται από έντονο ατομικισμό

...δε θέλουν να έρθουν σε σύγκρουση με τους άλλους (δηλαδή τους οδηγούς)

...απλώς ενδιαφέρονται να κινηθούν από ένα σημείο σε ένα άλλο ανεξάρτητα αν χρειαστεί να κατεβούν στο οδόστρωμα ή αν χρειαστεί να κάνουν σλάλομ ανάμεσα από τα οχήματα

...διαπιστώνουν καθημερινά πως είναι τόσο υποβαθμισμένοι από όλες τις απόψεις οι χώροι στους οποίους κινούνται, έτσι ώστε νιώθουν περαστικοί. Έτσι, μόνο θέλουν να πάνε στον προορισμό τους

...έχουν διαμαρτυρηθεί και δεν έγινε τίποτα θετικό, πολύ πιθανό να δέχτηκαν απειλές ή και να τους ασκήθηκε βία

...δε θεωρούν σημαντικά τα δικαιώματα των πεζών, άλλα είναι τα σημαντικά

...είναι και οι ίδιοι οδηγοί και, αφού παραβιάζουν τα δικαιώματα των πεζών, όταν βρίσκονται στο τιμόνι, το θεωρούν σωστό να μη διαμαρτύρονται, όταν είναι πεζοί

...είναι πεζοί λόγω ανάγκης. Αν μπορούσαν θα ήταν οδηγοί, άρα κάνουν υπομονή, μέχρι να πάρουν στα χέρια τους τιμόνι, για να κυριαρχήσουν κι αυτοί! Ζήτω ο Βασιλιάς Αυτοκίνητο!

...πιστεύουν ότι είναι αποκλειστικά ευθύνη της τροχαίας

...νομίζουν ότι τα δικαιώματα αυτά αφορούν μόνο τους ανάπηρους. Αφού
σπανιότατα βλέπουν κάποιο να κυκλοφορεί στους δρόμους, θεωρούν ότι υπάρχουν ελάχιστοι ανάπηροι , άρα δε χρειάζεται να ρίχνουμε ιδιαίτερο βάρος στα δικαιώματα μιας μικρής μερίδας του πληθυσμού. Επίσης, αν οι ανάπηροι είναι πολλοί, έχουν επιλέξει να μην εμφανίζονται στους δρόμους, άρα σεβόμαστε αυτή τους την επιλογή! Τους λόγους δε τους ψάχνουμε! 

... πιστεύουν και αυτοί στη νοοτροπία του βολέματος..βολεύομαι...βολεύεσαι... βολεύεται....

...όταν προσπαθούν να διεκδικήσουν το δικαίωμα τους, νιώθουν μέσα τους ένα θυμό να ξεχειλίζει και δε μπορούν να συμφιλιωθούν με αυτό το συναίσθημα, δεν τους αρέσει. Αντιθέτως,  θέλουν να νιώθουν ηρεμία....

...φοβούνται τις ταμπέλες "γραφικός", "ρουφιάνος" κ.τ.λπ.

...από παιδιά μαθαίνουν ότι έτσι λειτουργεί η κυκλοφορία
 
...δεν έχουν όραμα για καλύτερη καθημερινότητα
 
... δεν έχουν μάθει να απαιτούν συστηματικά από τις αρχές
 
...υπακούοντας σε μία γενικότερη αντίληψη, αισθάνονται ότι η προτεραιότητα ανήκει στα οχήματα

...από τον φόβο τους υποχωρούν, για να μην τους πατήσουν τα αυτοκίνητα, όταν αυτά είναι εν κινήσει. Ειδάλλως, όταν είναι παράνομα παρκαρισμένα, αρκούνται σε ένα "΄κοίτα να δεις τι γίνεται, χαμός", ή "δες αυτός που τό'βαλε" και καταλήγουν στο "τί να κάνεις;!"

...δεν πιστεύουν σε συλλογικές προσπάθειες και θεωρούν ότι άνθρωποι που ασχολούνται με τα κοινά στοχεύουν σε πολιτική εξέλιξη ή σε άλλης μορφής εκμετάλλευση κάποιων "αθώων κορόιδων" που τρέχουν

 ... απλά έχουν συμφιλιωθεί με την κατάσταση που τους επιβλήθηκε. Και δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι μπορούν να εναντιωθούν

Τέλος οι μαμάδες πιστεύουν ότι...

...το μεγάλο πρόβλημα της αδιαφορίας/παθητικότητας (γενικά για όλα τα θέματα, που καταλήγει σε αποφθέγματα του τύπου "στην ελλάδα ζούμε" "σιγά μην αλλάξει τίποτα" κτλ,) είναι ένα βαθύτερο πρόβλημα δημοκρατίας το οποίο εκδηλώνεται σ' όλους τους τομείς του δημόσιου βίου. 
Απλούστατα, οι πολίτες δεν πιστεύουν ότι οποιαδήποτε προσπάθεια εκ μέρους τους θα μπορούσε ν' αλλάξει την περιρρέουσα κατάσταση, πράγμα που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η καλύτερη πρακτική είναι να αποδεχτούν τα πράγματα ως έχουν, προσπαθώντας να βελτιώσουν την προσωπική τους θέση μέσα σ' αυτό το πλαίσιο - με λίγα λόγια "να τη βολέψουν".
Μια τόσο βαθιά ριζωμένη νοοτροπία δεν αλλάζει εύκολα. Χρειάζεται χρόνος  και όραμα, για να γίνουν βαθιές και μακροπρόθεσμες αλλαγές στην εκπαίδευση και τη διακυβέρνηση του τόπου, οι οποίες σταδιακά θα οδηγήσουν σε νέα πρότυπα συμπεριφοράς.

Με λίγα λόγια, για να φτιάξουμε τα πεζοδρόμια, πρέπει ν' αλλάξουμε τη χώρα.