Κάποτε που αποτόλμησα να εξυμνήσω το γεγονός ότι στις Βρυξέλλες, όπου διαμένω τις περισσότερες ημέρες του χρόνου (λόγω ευρωβουλευτικών καθηκόντων), τα πεζοδρόμια είναι απολύτως ελεύθερα και αυστηρά προοριζόμενα γι' αυτό που υποδηλώνει το όνομά τους, δηλαδή για τους πεζούς, δέχθηκα σχεδόν υβριστική επίθεση από θιγέντες Ελληναράδες. Πώς έχω το θράσος να πλέκω το εγκώμιο του σκοτεινού κέντρου αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης συγκρίνοντάς το με την ωραία μας Αθήνα; Εφθασα μάλιστα να απειληθώ με προπηλακισμό (τουλάχιστον), όταν στηλίτευσα το γεγονός ότι οι μοτοσικλέτες και τα μηχανάκια στις πόλεις μας έχουν εκτοπίσει τους πεζούς από τα ειδικά κατασκευαζόμενα γι' αυτούς πεζοδρόμια. Κι όμως θα επανέλθω στο επικίνδυνο αυτό πρόβλημα, μια και κάποιοι ευαισθητοποιημένοι συμπολίτες μας, εύλογα αγανακτισμένοι ως απελπισμένοι, διοργάνωσαν πρόσφατα ημερίδα με θέμα «Πεζοί... είδος υπό διωγμόν», αλλά κυρίως επειδή αντί επαίνου για την πρωτοβουλία τους είδα σε περίοπτη θέση περιοδικού μεγάλης κυκλοφορίας να ψάλλεται ο αναβαλλόμενος κατά των πεζών!
Γιατί βεβαίως είναι ντροπή να είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης όπου τα πεζοδρόμια, όπως άλλωστε και οι πεζόδρομοι, όχι μόνο έχουν παραδοθεί στην ασυδοσία των κάθε είδους παρανομούντων, αποκλειομένων των νόμιμων χρηστών, αλλά έχουν καταντήσει και η προσωπική μας χωματερή, αφού μόνιμα συσσωρεύονται σε αυτά τα σκουπίδια μας, είτε έχουν απεργία οι εργάτες καθαριότητας είτε όχι.
Οι επισκέπτες των Ολυμπιακών Αγώνων που θα ξεστρατίσουν λίγο από τις ειδικά κατασκευαζόμενες γι' αυτούς λεωφόρους θα διαπιστώσουν με φρίκη ότι οι πεζοί, που είναι το πιο ευάλωτο ανθρώπινο είδος (είτε διότι δεν έχουν δικά τους τροχοφόρα, είτε διότι είναι ανήλικοι και δεν μπορούν να οδηγούν, είτε διότι είναι ηλικιωμένοι ή ανάπηροι και με δυσκολία στέκονται στα πόδια τους ή στα ειδικά αναπηρικά αμαξάκια), αντιμετωπίζονται ως απόβλητοι παρίες. Πώς να περπατήσουν στα πεζοδρόμια που είναι υπαίθρια πάρκινγκ κάθε είδους οχημάτων ή κατειλημμένα από εμπορεύματα ή σκουπίδια ή αυθαίρετες προεκτάσεις καταστημάτων και περιπτέρων; Και αν τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν δέχονται τις πιο υβριστικές απαντήσεις και απειλές από κάποια ανθρωπόμορφα ζώα, που οδηγούν μηχανάκια ή γενικά παρανομούν ασύστολα.
Φυσικά υπάρχει νομοθεσία που προστατεύει τους πεζούς, αλλά ποιος τη σέβεται; Αλλωστε η ελληνική πολιτεία είναι η πρώτη που σέρνει τον χορό των κάθε είδους παρανομιών και όταν το παρακάνει τότε ψηφίζει εσπευσμένα νέους νόμους δήθεν για να επιβάλει κάποια τάξη, ενώ θα αρκούσε να εφαρμόσει τους ήδη ισχύοντες. Ξανανομοθετεί για να παραπλανήσει τους πολίτες για το δήθεν ενδιαφέρον της, ενώ οι παραβάτες λύνονται στα γέλια για την αφέλεια των νομοταγών που παραμένουν πεισματικά μωροπίστευτοι.
Τελευταία μάλιστα, αντί να εκκαθαρισθούν τα πεζοδρόμια από τους παράνομους καταπατητές τους, ξεκίνησε η πολιτεία μας εκστρατεία κατά των πεζών που περπατούν στο κατάστρωμα των δρόμων (αφού δεν υπάρχουν ελεύθερα πεζοδρόμια) ή περνούν με κόκκινο ή εκτός διαδρόμων πεζών, αφού ούτως ή άλλως ούτε οι οδηγούντες, κυρίως μηχανάκια, σέβονται τη φωτεινή σηματοδότηση.
Ισως μάλιστα η Ελλάδα να είναι η μόνη χώρα στην οποία νομικώς ισχύει σήμερα το τεκμήριο υπαιτιότητας σε βάρος των πεζών σε περίπτωση ατυχήματος (άρθρο 50 του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας), όπως τουλάχιστον καταγγέλθηκε στην υπέρ των πεζών ημερίδα, πράγμα που μάλλον δεν ισχύει στις άλλες πολιτισμένες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπου όλα τα αυτοκίνητα στέκονται σούζα μόλις βρεθούν μπροστά σε πεζό, αφού ο τελευταίος έχει διασφαλισμένη προτεραιότητα, έστω και εκτός λωρίδων διάβασης πεζών. Διότι ο δικός τους πολιτισμός και η αγωγή που έχουν από την οικογένεια και το σχολείο τους είναι ότι ο πεζός ως πιο ευάλωτος και αδύναμος δικαιούται του σεβασμού των εποχουμένων.
H Ελλάδα έχει το ρεκόρ τροχαίων ατυχημάτων (άλλη μεγάλη ντροπή μας) μεταξύ άλλων λόγων και διότι δεν σέβεται τους πεζούς, καθώς δεν έχουν οι πολίτες της κυκλοφοριακή αγωγή, και ίσως γιατί στη λέξη πεζοδρόμιο έχουν δώσει άλλη έννοια: αυτήν που έχει κατατάξει τη χώρα μας στους πιο ανθούντες παραδείσους του εμπορίου λευκής σαρκός. Ενα ακόμη ελληνικό ρεκόρ ντροπής.