Πάω με τη μητέρα μου βόλτα στο Θησείο, κατά τη δύση του ηλίου στη μέση του Αυγούστου. Βγαίνουμε απ' τον ΗΣΑΠ εκνευρισμένοι και κουρασμένοι για κάποιο ανόητο λόγο και ψάχνω να βρω ένα παγκάκι να καθήσουμε. Εκεί δίπλα είναι ένα παρκάκι με δέντρα και στη μέση έχει ένα κυκλικό χώρο με παγκάκια. Ένα δρομάκι οδηγεί κατευθείαν εκεί, αλλά μπροστά μου είναι παρκαρισμένα ένα αυτοκίνητο και πολλά μηχανάκια. Καθώς ψάχνω να βρω από που θα περάσω για να παρακάμψω τα οχήματα, περνάνε 2-3 μηχανάκια δίπλα μου, πηγαίνοντας από ένα άλλο δρομάκι του πάρκου, προς την Επταχάλκου. Σε λίγο έρχεται ένα άλλο μηχανάκι ενώ εγώ έχω μετακινηθεί μπροστά στο δρόμο του. Αποφασίζω να διαμαρτυρηθώ. Ο χώρος είναι λίγο στενός γιατί απ' τη μια μεριά είναι ένα παράνομα σταθμευμένο Ι.Χ. και από την άλλη παράνομα σταθμευμένες μηχανές. Απλώνω τα πόδια μου και κλείνω το δρόμο στη μηχανή. Ο οδηγός εξαγριώνεται. Στη δήλωσή μου οτι αυτός είναι χώρος πεζών απαντάει οτι από δω περνάνε μηχανάκια. Ϻε ρωτάει αν είμαι τροχονόμος. Απαντάω οτι είμαι πεζός και διεκδικώ τα δικαιώματά μου. Μου μιλάει πίσω απ' τα "κάγκελα" του motocross κράνους του και με αποκαλεί "νταβατζή". Με απειλεί. Παραμένω ήρεμος και αρχίζω να καλώ το 100. Σκέφτομαι τι θα κάνω αν προσπαθήσει να με "πατήσει", όπως έχουν κάνει άλλα μηχανάκια σε παρόμοια περιστατικά. Για καλή μου τύχη αποφασίζει να κάνει μεταβολή και να φύγει. Ο επιβάτης του με βρίζει κουνώντας απειλητικά το δάχτυλο. Καλώ το 100 και αρχίζω να περιγράφω την κατάσταση, αλλά "χάνεται" η γραμμή και δεν ακούω απάντηση. Ξαναπαίρνω και καταγγέλνω απλά "παράνομο παρκάρισμα" στο πάρκο δίπλα στο σταθμό του Θησείου. Νόμιζα οτι το περιστατικό τελείωσε εκεί.
Δεύτερη σκηνή: 20 λεπτά αργότερα, ενώ είμαι καθισμένος στο παγκάκι στη μέση του πάρκου με τη μητέρα μου και έχω χαλαρώσει λιγάκι, εμφανίζονται τα δύο άτομα της μηχανής (χωρίς κράνος αυτή τη φορά) και αρχίζουν να μου φωνάζουν και να κουνάνε απειλητικά τα χέρια τους εκατοστά από το πρόσωπό μου, έξαλλοι. Τους ρωτάω αν ήρθανε να με δείρουνε. Μου λένε οτι πήγαιναν σπίτι να πάρουν τα φάρμακα του ενός και με ρωτάνε τι θα γινόταν αν πάθαινε κάτι "εξ' αιτίας" μου. Η μητέρα μου τους πετάει τα φάρμακα στο έδαφος και τους λέει να σκάσουν, οπότε τους αναφέρω οτι η μητέρα μου έχει άνοια και γι' αυτό να μην αντιδράσουν σ' αυτά που λέει. Προσπαθώ να εξηγήσω οτι διεκδικώ τους χώρους πεζών αλλά με "διατάζουν" να μη μιλάω αλλά μόνο ν' ακούω. Παραμένω ήρεμος και προσπαθώ να είμαι όσο ακίνητος γίνεται, σαν να με επεξεργαζόταν ένα άγριο ζώο στη ζούγκλα. Σκέφτομαι να βγάλω τα γυαλιά μου για να μη τα σπάσουν πάνω μου, αλλά δεν θέλω να κάνω μια κίνηση φόβου και δεν κουνιέμαι. Θέλω να καλέσω το 100, αλλά φοβάμαι να κάνω την κίνηση.
Οι αντίπαλοί μου τελειώνουν την "διάλεξή" τους και απομακρύνονται προς τα πίσω, όταν αντιλαμβάνομαι τα μπλέ φωτάκια μιας δίκυκλης αστυνομικής ομάδας στο διπλανό πεζόδρομο του Αποστόλου Παύλου. Χωρίς δεύτερη σκέψη πετάγομαι απ' το παγκάκι και τρέχω να ζητήσω βοήθεια. Οι αστυνομικοί έρχονται και ενώ σκέφτομαι αν θα μπορέσω να βρώ τα δύο άτομα, τα βλέπω μπροστά μου. Ήθελαν και αυτοί τους αστυνομικούς!
Τρίτη σκηνή: Οι αστυνομικοί έρχονται. Δεν μέτρησα, αλλά πρέπει να ήταν 4, όπως είναι συνήθως. Με διαβεβαιώνουν οτι αναλαμβάνουν αυτοί και οτι θα είμαι ασφαλής. Ένας από τους αστυνομικούς με ρωτάει αν είμαι τροχονόμος. Αλήθεια, αυτό με ρώτησε! Κοίταξα στο μπράτσο του τη στολή του για να βεβαιωθώ οτι γράφει "POLICE". Του απαντάω οτι είμαι πεζός και διεκδικώ τα δικαιώματα των πεζών. Με συμβουλεύουν να αποφεύγω να διαπληκτίζομαι σε παρόμοιες περιπτώσεις και να καλώ το 100. Τους είπα οτι κάλεσα το 100 και δεν ήρθε. Τους έδειξα την κλήση στο κινητό μου 20 λεπτά νωρίτερα. Με ρώτησαν αν θέλω να κάνω μήνυση. Το σκέφτηκα λίγο και απάντησα αρνητικά. Έχω χρόνο για δικαστήρια; Θα βγεί κάποιο αποτέλεσμα; Διαμαρτυρήθηκα που ήρθα να κάνω μια ήσυχη βόλτα στο πάρκο και βρήκα να τριγυρίζουν συνεχώς γύρω μου μηχανές και να ακούω το θόρυβό τους. Μου είπαν οτι "έχω δίκιο" αλλά τους έχει πέσει πολλή δουλειά τώρα που "σταμάτησε να λειτουργεί" η δημοτική αστυνομία.
Τέταρτη σκηνή: Καθόμαστε λίγο ακόμα στο παγκάκι. Παίρνω τη μητέρα μου και επιστρέφουμε στο μετρό. Δεν έχει περάσει η μιάμιση ώρα, όποτε το εισιτήριο ισχύει ακόμα. Γυρίζουμε σπίτι μας. Όταν βγαίνουμε απ' το μετρό, ξέρω οτι έχουμε χάσει το λεωφορείο, οπότε γυρίζουμε περπατώντας, συνεχίζοντας έτσι τη βόλτα μας.
Εκ' των υστέρων: Με ενοχλεί που η αστυνομία δεν έδωσε ούτε μια κλήση. Οι τύποι παραβίασαν τον Κ.Ο.Κ. με απείλησαν και με εκφόβισαν αλλά έφυγαν αφήνοντας μόνο τα στοιχεία τους και υποθέτω ακούγοντας παρόμοιες συμβουλές με αυτές που μου άφησε ο αστυνομικός. Άραγε οι αστυνομικοί έλεγξαν αν ο οδηγός της μηχανής είχε δίπλωμα, άδεια κυκλοφορίας, ασφάλεια; Μπορούσαν να κάνουν κάποιον ελάχιστο έλεγχο, ανεξάρτητα από το θέμα του διαπληκτισμού.
Συμπέρασμα:
Αρκετές φορές όταν βλέπω μηχανή να κινείται σε χώρο πεζών από εκεί που περνάω, της κλείνω το δρόμο και ενημερώνω τον οδηγό οτι αυτός είναι χώρος πεζών. Όταν διεκδικώ τα δικαιώματά μου μ' αυτό τον τρόπο, βάζω σε κίνδυνο τη σωματική μου ακεραιότητα. Γι' αυτό δίνω μερικές συμβουλές στον εαυτό μου με βάση αυτά που μου έχουν συμβεί:
• Θα συνεχίσω να ενημερώνω τους οδηγούς όταν οδηγούν ή παρκάρουν σε χώρο πεζών.
• Δεν θα επιμένω να τους κλείνω το δρόμο, γιατί μπορεί να καταλήξω στο νοσοκομείο (όπως και έχω καταλήξει διαμαρτυρόμενος για άλλο θέμα).
• Θα καλώ συχνά το 100, όπως ήδη κάνω.