Για μια ακόμα φορά γιορτάζεται διεθνώς η 22 Σεπτεμβρίου ως ημέρα χωρίς αυτοκίνητο. Τα πολιτισμένα κράτη συνεργαζόμενα με τα κινήματα πολιτών και τους υπεύθυνους επιστήμονες ακολουθούν πολιτικές κινητικότητας που βασίζονται στις συγκοινωνίες, την ποδηλασία και το βάδισμα, και φροντίζουν η δόμηση των πόλεων να είναι συνεκτική, ώστε οι αποστάσεις να είναι μικρές και να είναι εφικτές αυτές οι πολιτικές. Σιδηροδρομικά δίκτυα κατασκευάζονται αντί για αυτοκινητόδρομους (η Γαλλία λ.χ. ανακοίνωσε ότι παύει την κατασκευή αυτοκινητόδρομων) και δίκτυα ποδηλατόδρομων και (πραγματικών και όχι μόνο κατ’ όνομα) πεζόδρομων και πρασίνου αναπτύσσονται στα κέντρα και τα προάστια των πόλεων.

Στην Ελλάδα αντιθέτως οι κυβερνώντες οδηγούν τη χώρα μας με όπισθεν ολοταχώς και σχεδιάζουν με βάση την υπανάπτυξη του ΙΧ αυτοκίνητου. Οι σιδηρόδρομοι και οι συγκοινωνίες απαξιώνονται, ενώ αυτοκινητόδρομοι σχεδιάζονται ακόμα και στα κέντρα και τα περίχωρα των πόλεων. Αντί για την ποδηλασία ενισχύονται οι μοτοσικλέτες και το λιγοστό πράσινο που έχει απομείνει στις πόλεις μετατρέπεται σε τσιμέντο και άσφαλτο. Για τις ευαισθησίες των κινημάτων πολιτών και των υπεύθυνων επιστημόνων υπάρχει αδιαφορία, ενώ ως ύψιστη αξία έχει αναδειχθεί η μεγιστοποίηση των πωλήσεων των αυτοκινήτων.

Στο βωμό αυτής της περιβαλλοντοκτόνας και τυχοδιωκτικής πολιτικής δεν διστάζουν να θυσιάσουν και τα δικαιώματα των πεζών. Τα πεζοδρόμια (όταν υπάρχουν) είναι στενά (ώστε να μεγιστοποιηθεί ο χώρος για τα αυτοκίνητα) και κατειλημμένα από οχήματα και άλλα εμπόδια, οι διαβάσεις ανύπαρκτες ή ανεπαρκείς και φραγμένες από παράνομα σταθμευμένα οχήματα και σε όλους τους χώρους των πεζών κυκλοφορούν παράνομα, αλλά ανενόχλητα από τις αρχές, αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες. Η νομοθεσία γίνεται διαρκώς δυσμενέστερη για τους πεζούς, με στόχο τη διευκόλυνση με κάθε τρόπο της κίνησης των οχημάτων. Πρόσφατα λ.χ. άλλαξε, ώστε να δοθούν κίνητρα στις μοτοσικλέτες για να σταθμεύουν στα πεζοδρόμια. Ως αποτέλεσμα αυτής της βίας κατά των πεζών το βάδισμα έχει γίνει μια δύσκολη υπόθεση, ή και αδύνατη για κάποιες κατηγορίες πολιτών, όπως είναι τα εμποδιζόμενα άτομα: υπερήλικες, άτομα με αναπηρία, γονείς με καροτσάκια κλπ. Πράγματι, όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει σπάνια μπορεί κανείς να συναντήσει πλέον στο δρόμο ανθρώπους με αναπηρίες . Το ίδιο το υπουργείο παραδέχεται ότι πουθενά δεν είμαστε ασφαλείς και το διδάσκει με υπερηφάνεια στα παιδιά μας! (βλ. σχολικό βιβλίο κυκλοφοριακής αγωγής)

Για να επιτευχθεί αυτή η πολιτική είναι απαραίτητη η παραπληροφόρηση και η παραπλάνηση της κοινής γνώμης, που συχνά μάλιστα επενδύεται με μια φιλοπεριβαλλοντική ρητορική. Αυτή αρχίζει από τη μικρή ηλικία: τα σχολικά βιβλία έχουν σκοπό να δείξουν ότι η πεζή μετακίνηση και η ποδηλασία είναι επικίνδυνες δραστηριότητες, και στόχο έχουν την εξοικείωση με την οδήγηση και το αυτοκίνητο. Έτσι το ΙΧ αυτοκίνητο θεωρείται ως ο “φυσιολογικός” τρόπος μετακίνησης και αποκρύπτονται τα αδιέξοδα που δημιουργεί. Οι “υπεύθυνοι” υπόσχονται ψευδώς ότι τα κυκλοφορικά προβλήματα (ήδη πολλές ώρες της ημέρας η μέση ταχύτητα μετακίνησης των αυτοκινήτων είναι 5-7 χλμ/ώρα, δηλαδή συγκρίσιμη με ταχύτητα πεζού) θα λυθούν με ακόμα περισσότερους αυτοκινητόδρομους, οι οποίοι μάλιστα χαρακτηρίζονται ως έργα απαραίτητα για την προστασία του περιβάλλοντος! Και τέλος ο ιδιωτικός τομέας αφήνεται ανενόχλητος να διαφημίζει με παραπλανητικό τρόπο ΙΧ αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες και έναν επιθετικό και αντικοινωνικό τρόπο χρήσης τους.

Τελικό συμπέρασμα είναι ότι μόνο η δράση των πολιτών μπορεί να ανατρέψει αυτή τη βαρβαρότητα που, με λίγες εξαιρέσεις, εκπορεύεται από την ανευθυνότητα των “υπεύθυνων”. Καλούμε τους συμπολίτες μας να λάβουν σοβαρά υπόψη τους αυτά τα θέματα και τη στάση του καθενός (προσώπου ή κόμματος) στις επικείμενες εκλογές και να λάβουν ενεργά μέρος στο κίνημα για τα δικαιώματα των πεζών και τη βιώσιμη κινητικότητα. Γιατί είναι ο μόνος, δυστυχώς, τρόπος για να αλλάξουμε πραγματικά την καθημερινή ζωή μας