ΠΕΖΗ

Πρωτοβουλία Πολιτών για τα Δικαιώματα των Πεζών

ΔΙΩΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΕΖΟΥΣ - ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥΣ ΟΔΗΓΟΥΣ 

Για μια ακόμα φορά η υπόθεση του πεζού που “κατα-πάτησε” ένα αυτοκίνητο (τζιπ) απασχολεί τη δημοσιότητα. Ο ιδιοκτήτης του τζιπ κατέφυγε στα δικαστήρια γιατί ο πεζός τόλμησε και πάτησε πάνω στο καπό του παράνομα παρκαρισμένου σε πεζοδρόμιο της οδού Αραχόβης. Απελπισμένος ο πεζός θεώρησε ως το μόνο τρόπο αντίδρασής του το να ανέβει στο καπό του αυτοκινήτου που τον εμπόδιζε. Το αποτέλεσμα ήταν δίωξη για τον πεζό, ενώ για το παράνομα παρκαρισμένο όχημα ούτε καν κλήση. Ο πεζός τώρα κάνει αγωγή για προσβολή της προσωπικότητάς του.

Φανταστείτε ένα τζιπ να σας κλείνει τον δρόμο παράνομα και εσείς να προσπαθήσετε να περάσετε. Δεν θέλει και πολύ φαντασία, το ζούμε σχεδόν καθημερινά. Να κάνετε τι; Να καλέσετε την αστυνομία; Όπως μας πληροφορούν μέλη και φίλοι του συλλόγου μας που το έχουν επιχειρήσει, αλλά όπως και οποιοσδήποτε απλός πολίτης μπορεί να το διαπιστώσει, ποτέ δεν έρχεται. Ακόμα και όταν είναι παρούσα και ζητηθεί η βοήθειά της, συνήθως αποφεύγει να την παράσχει στους πεζούς. Οι εικόνες των πεζοδρομίων μπροστά από αστυνομικά τμήματα που έχουν μετατραπεί σε παράνομους χώρους στάθμευσης είναι αποκαλυπτικές. Ο πεζός αναγκάστηκε να κάνει μια πράξη, στην οποία πολλοί είδαν μια συμβολική σημασία και τελικά έτσι πέρασε στην ιστορία του κινήματος των πεζών στη χώρα μας: οι πεζοί σε απελπισία προσπαθούν να αντιδράσουν διεκδικώντας τον απαραίτητο χώρο που χρειάζονται για να μετακινούνται σε αυτήν την πόλη, που θα έπρεπε να ανήκει κυρίως σ’ αυτούς.

Κάποιοι αποκάλεσαν την πράξη “χρήση βίας”. Το να προσπαθήσει όμως να περάσει κάποιος από το χώρο που νόμιμα του έχει απομείνει για να κινηθεί δεν αποτελεί πράξη βίας, ιδίως μάλιστα όταν δεν υπάρχει η πρόθεση πρόκλησης ζημιών. Αντίθετα, πράξη βίας είναι το να καταλαμβάνει κάποιος οδηγός αυθαίρετα και παράνομα κάποιον από τους λίγους χώρους που έχουν απομείνει να περπατούν οι πεζοί, και να τους εξαναγκάζει να θέτουν σε κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα και της ζωή τους, ιδιαιτέρως μάλιστα τις πιο ευάλωτες κατηγορίες πολιτών (άτομα με αναπηρία, ηλικιωμένοι, μικρά παιδιά, γονείς με καροτσάκια κλπ) που συχνά στερούνται στην πράξη ακόμα και το στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα της πεζή μετακίνησής τους. Όπως πράξη βίας κατά των πεζών είναι και η στέρησή τους από πεζοδρόμια επαρκούς πλάτους, απαραίτητους ελεύθερους χώρους και επαρκείς διαβάσεις ώστε να κινηθούν με ασφάλεια και αξιοπρέπεια στην πόλη. Η βία αυτή μπορεί να φαίνεται, αν εξεταστεί μεμονωμένα, χαμηλής εντάσεως, είναι όμως τελικά πολύ σημαντική και με σοβαρές επιπτώσεις στη ζωή των πολιτών, ενώ παρατηρείται σε όλες τις πόλεις.

Καλούμε όλους τους πολίτες και ιδιαίτερα όσους έχουν τη δικαιοδοσία και το σχετικό καθήκον (δικαστικές αρχές, αστυνομία και, γενικότερα, διοίκηση) να σκεφτούν τις συνέπειες των αποφάσεών τους και την ευθύνη τους στην αξιοπιστία των θεσμών και στη δημιουργία μιας δίκαιης κοινωνίας βασισμένης στις αρχές του ανθρωπισμού.

Αθήνα Ιανουάριος 2009