(Νίκος Δήμου, εφ. Το Βήμα, 4.10.1987)

Πόσα χιλιόμετρα κάνουμε κάθε μέρα; Όχι πάνω σε ρόδες, αλλά με τα πόδια μας; Πόσες ώρες περπατάμε για να πάμε στις δουλειές μας, στο σχολείο, για ψώνια, για διασκέδαση; Στη μεγάλη μας πόλη, αλλά και στη συνοικία μας, περπατάμε ελεύθερα, ανεμπόδιστα, με ασφάλεια ή διατρέχουμε κάθε τόσο κινδύνους; Και τι γίνεται με όσους δεν μπορούν να τρέξουν: μικρά παιδιά, τραυματίες, ηλικιωμένους; Εν τέλει, οι πόλεις μας είναι φτιαγμένες για τους πεζούς (δηλαδή, για τους ανθρώπους) ή για τα τροχοφόρα;

Τέτοια ερωτήματα ήταν το κίνητρο για να ξεκινήσουμε αυτό το πρόγραμμα. Διαβάσαμε, ρωτήσαμε ειδικούς και απλούς ανθρώπους, ερευνήσαμε. Είδαμε ότι η γειτονιά, ο δήμος, αλλά και η Αθήνα ολόκληρη είναι εχθρικές προς τον πεζό. Ο πεζός, δηλαδή ο καθένας μας, χρειάζεται δύο πράγματα για να κυκλοφορήσει με ασφάλεια στην πόλη: πεζοδρόμια και διαβάσεις. Τα πρώτα είτε είναι ανεπαρκή είτε είναι κατειλημμένα από σταθμευμένα αυτοκίνητα. Οι δεύτερες είναι λίγες και επικίνδυνες.

Είδαμε επίσης ότι οι νόμοι είναι σωστοί: Προβλέπουν άνετα πεζοδρόμια, ελεύθερα από τραπεζάκια, σκουπίδια, μοτοσικλέτες, αυτοκίνητα. Προβλέπουν όρια ταχύτητας για την οδήγηση μέσα σε κατοικημένες περιοχές, προτεραιότητα των πεζών, σεβασμό προς το συνάνθρωπο. Οι νόμοι και οι κανονισμοί είναι καλοί, αλλά δεν εφαρμόζονται. Γι’ αυτό ευθύνονται βέβαια τα όργανα της πολιτείας, ευθύνονται όμως και οι πολίτες. Ο τροχονόμος μπορεί να ελέγξει δυο-τρεις παρανομούντες. Όταν όμως παρανομούν σχεδόν όλοι, σηκώνει τα χέρια ψηλά!